Het gevaar van feedbacks
Over zee-ijs, permafrost en waterdamp
Het gevaarlijke van klimaatverandering is dat sommige effecten zichzelf versterken. Voorbeeld: het zee-ijs smelt op de Noordpool. Daardoor wordt het oppervlak donkerder van kleur en neemt meer warmte op. Daardoor wordt het warmer en smelt nog meer ijs. Et cetera. Zulke zichzelf versterkende effecten noem je positieve feedbacks. En er zijn er nog veel meer.
Neem de smeltende permafrost. Dat is grond die jaar in jaar uit bevroren is, vooral in het noorden van Rusland en Canada. Steeds meer van die grond ontdooit in de zomer. Daarbij komt organisch materiaal vrij dat al eeuwen bevroren is: resten van planten en dieren die hier ooit leefden en na hun dood in de moerassen zijn verdwenen. Voor bacteriën is dat een feestmaal. Maar bij het verteren van dat maal komt volop CO2, methaan en lachgas vrij. Dat zorgt voor extra opwarming en dus smelt er nog meer permafrost en komt er nog meer CO2 en methaan vrij. Enzovoorts.
Nog een voorbeeld: warme lucht bevat meer waterdamp dan koude lucht. Waterdamp is ook een broeikasgas. Door opwarming komt er meer waterdamp in de lucht. Die dus meer warmte vasthoudt. Waardoor er nog meer waterdamp in de lucht komt. Zulke effecten versterken zichzelf en vormen een extra gevaar van klimaatverandering.
